Τον Αύγουστο Κορτώ ομολογώ πως μέχρι πολύ πρόσφατα ούτε που τον είχα ακούσει στην ζωή μου.Μια μέρα,σ' ένα βαρετό μάθημα μέσα στο γκρίζο αμφιθέατρο της σχολής,είδα μια συμφοιτήτρια μου να διαβάζει "Το Βιβλίο της Κατερίνας" στα κρυφά κι έμοιαζε τελείως απορροφημένη...
Έχω μια αρρώστια με τα βιβλία.Αν μπορούσα θ' ασχολούμουν μόνο μ αυτά στην ζωή μου.Θα τα διάβαζα,θα τα μετέφραζα,θα τα καταχωρούσα όλα τόσο τακτικά μες το λειψό μυαλό μου έτσι ώστε να θυμόμουν κάθε τους αράδα.
Ένα εκατομμύρια ερωτήματα μου γεννήθηκαν μόλις έμαθα την ιστορία πίσω από την ιστορία.Π'ως είναι διαχειρίσιμο όλο αυτό;Πως το καταφέρνεις να ξαναζήσεις κάτι τόσο οδυνηρό και να το αποτυπώσεις με τέτοιο τρόπο;
Έψαξα το συγγραφέα,ένα τρόπο να μάθω πιο πολλά.Ο μεγαλύτερος ρουφιάνος της εποχής μας ή αλλιώς "το δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης" μ' οδήγησε στην κλειδαρότρυπα που λέγεται "το προφίλ του" κι έτσι μπόρεσα να ρίξω μια ματιά στην ζωή του ή τουλάχιστον στα κομμάτια εκείνα που αφήνει να φανούν.Βρήκα μια γλύκα,έναν άνθρωπο που μου θυμίζει κάποιον δικό μου και μια φράση που επαναλαμβανόταν σαν ρεφρέν ενός νοσταλγικού τραγουδιού. "Αγάπη ολούθε".
Παντού αγάπη,προς όλους αγάπη,απ όλους αγάπη.Γιατί έτσι της πρέπει ρε.Για την μαμά σου που πια δεν είναι εδώ κι όμως την έχεις δίπλα σου σε κάθε σου βήμα,για το αγόρι σου,για τον μπαμπά σου κ την γυναίκα του,για ένα λούτρινο που σ ακολουθεί μέχρι κ στο Παρίσι...Παντού γύρω τριγύρω σου ν' ανθεί, κι ας τους να λένε.Πάντα έτσι ήταν.Πάντα φοβόμασταν ό,τι δεν γνωρίζαμε και συχνά το πολεμάμε λυσσαλέα.
Με στερεότυπα,με προκαταλήψεις,με ταμπού μ' ότι κι αν το ντύσεις ίδιο θα μείνει κι ας μην το δεχθείς.Είναι η πρώτη ύλη του κόσμου κι ας διαφωνούν οι φυσικοί.Δεν μπαίνει σε κουτιά,δεν φορά ταμπέλες κι όσο εσύ μίζερα αφορίζεις,την βλέπεις δίπλα σου και κλείνεις τα μάτια.Σε πόνεσε;Σου θύμισε πως εσύ δεν μπορείς με τόση σιγουριά να πεις έναν άνθρωπο δικό σου,όχι σαν κτήμα σου μα να,σαν κομμάτι του εαυτού σου.Σαν να λέμε προέκταση του χεριού σου για να φτάσεις τ' όνειρό σου,της καρδιάς σου που μεγάλωσε λίγο για να χωρέσει κι άλλος ένας,του ποδιού σου για να κάνεις πιο σταθερά βήματα.Έτσι απλά δικό σου,σαν να το είχες πάντα κι έτσι απόλυτα προστατευμένο,μ' επίγνωση του πόνου της απώλειας του.
Δεν ξέρω πως και γιατί,μα όταν άκουσα να μιλάνε έτσι για τον Αύγουστο ένιωσα πως μιλάνε για τον συμφοιτητή μου που με πάθος προσπαθούσε να μιλήσει για μια κοπέλα που τελικά ήταν αγόρι,γι' έναν απ τους πιο κοντινούς μου φίλους που απλά και δίχως φανφάρες,μα με περίσσιο χιούμορ,μου έδειξε το αγόρι που του αρέσει,για την φίλη μου την ... που χρόνια πάλευε ν' αποδεχθεί πως της αρέσουν τα κορίτσια φτάνοντας σε οριακές καταστάσεις λόγω της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας της.
Και κάτι μέσα μου έσπασε γιατί κατάλαβα πόσο αδύναμη είμαι να φτιάξω μαζί τους ένα κόσμο που να τους χωράει όλους τους,όπως τους χωράει η καρδιά μου.Με τα χαμόγελά τους,τις παραξενιές και την ομορφιά τους.Με τα κορίτσια τους και τ' αγόρια τους,με τις επιλογές τους που ποτέ δεν μ έκαναν να τους δω διαφορετικά γιατί διάβολε,ΔΙΑΒΟΛΕ είναι υπέροχοι Άνθρωποι.Και ως τέτοιοι έχουν δικαίωμα να ζουν.
Έχω μια αρρώστια με τα βιβλία.Αν μπορούσα θ' ασχολούμουν μόνο μ αυτά στην ζωή μου.Θα τα διάβαζα,θα τα μετέφραζα,θα τα καταχωρούσα όλα τόσο τακτικά μες το λειψό μυαλό μου έτσι ώστε να θυμόμουν κάθε τους αράδα.
Ένα εκατομμύρια ερωτήματα μου γεννήθηκαν μόλις έμαθα την ιστορία πίσω από την ιστορία.Π'ως είναι διαχειρίσιμο όλο αυτό;Πως το καταφέρνεις να ξαναζήσεις κάτι τόσο οδυνηρό και να το αποτυπώσεις με τέτοιο τρόπο;
Έψαξα το συγγραφέα,ένα τρόπο να μάθω πιο πολλά.Ο μεγαλύτερος ρουφιάνος της εποχής μας ή αλλιώς "το δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης" μ' οδήγησε στην κλειδαρότρυπα που λέγεται "το προφίλ του" κι έτσι μπόρεσα να ρίξω μια ματιά στην ζωή του ή τουλάχιστον στα κομμάτια εκείνα που αφήνει να φανούν.Βρήκα μια γλύκα,έναν άνθρωπο που μου θυμίζει κάποιον δικό μου και μια φράση που επαναλαμβανόταν σαν ρεφρέν ενός νοσταλγικού τραγουδιού. "Αγάπη ολούθε".
Παντού αγάπη,προς όλους αγάπη,απ όλους αγάπη.Γιατί έτσι της πρέπει ρε.Για την μαμά σου που πια δεν είναι εδώ κι όμως την έχεις δίπλα σου σε κάθε σου βήμα,για το αγόρι σου,για τον μπαμπά σου κ την γυναίκα του,για ένα λούτρινο που σ ακολουθεί μέχρι κ στο Παρίσι...Παντού γύρω τριγύρω σου ν' ανθεί, κι ας τους να λένε.Πάντα έτσι ήταν.Πάντα φοβόμασταν ό,τι δεν γνωρίζαμε και συχνά το πολεμάμε λυσσαλέα.
Με στερεότυπα,με προκαταλήψεις,με ταμπού μ' ότι κι αν το ντύσεις ίδιο θα μείνει κι ας μην το δεχθείς.Είναι η πρώτη ύλη του κόσμου κι ας διαφωνούν οι φυσικοί.Δεν μπαίνει σε κουτιά,δεν φορά ταμπέλες κι όσο εσύ μίζερα αφορίζεις,την βλέπεις δίπλα σου και κλείνεις τα μάτια.Σε πόνεσε;Σου θύμισε πως εσύ δεν μπορείς με τόση σιγουριά να πεις έναν άνθρωπο δικό σου,όχι σαν κτήμα σου μα να,σαν κομμάτι του εαυτού σου.Σαν να λέμε προέκταση του χεριού σου για να φτάσεις τ' όνειρό σου,της καρδιάς σου που μεγάλωσε λίγο για να χωρέσει κι άλλος ένας,του ποδιού σου για να κάνεις πιο σταθερά βήματα.Έτσι απλά δικό σου,σαν να το είχες πάντα κι έτσι απόλυτα προστατευμένο,μ' επίγνωση του πόνου της απώλειας του.
Δεν ξέρω πως και γιατί,μα όταν άκουσα να μιλάνε έτσι για τον Αύγουστο ένιωσα πως μιλάνε για τον συμφοιτητή μου που με πάθος προσπαθούσε να μιλήσει για μια κοπέλα που τελικά ήταν αγόρι,γι' έναν απ τους πιο κοντινούς μου φίλους που απλά και δίχως φανφάρες,μα με περίσσιο χιούμορ,μου έδειξε το αγόρι που του αρέσει,για την φίλη μου την ... που χρόνια πάλευε ν' αποδεχθεί πως της αρέσουν τα κορίτσια φτάνοντας σε οριακές καταστάσεις λόγω της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας της.
Και κάτι μέσα μου έσπασε γιατί κατάλαβα πόσο αδύναμη είμαι να φτιάξω μαζί τους ένα κόσμο που να τους χωράει όλους τους,όπως τους χωράει η καρδιά μου.Με τα χαμόγελά τους,τις παραξενιές και την ομορφιά τους.Με τα κορίτσια τους και τ' αγόρια τους,με τις επιλογές τους που ποτέ δεν μ έκαναν να τους δω διαφορετικά γιατί διάβολε,ΔΙΑΒΟΛΕ είναι υπέροχοι Άνθρωποι.Και ως τέτοιοι έχουν δικαίωμα να ζουν.
