Μου
είπε κάποιoς καλά λόγια για τα γραπτά μου και οι λέξεις μου έτρεξαν τρομαγμένες
να κρυφτούν.
Έχω να γράψω μήνες, τα σχήματα λόγου έγιναν άμμος στο στόμα μου,
οι σύνδεσμοι και τα γράμματα έπλεξαν αλυσίδα και περάστηκαν στα χέρια μου, κάθε
φορά που πιάνω ένα μολύβι η μύτη του γίνεται χίλια κομμάτια.
Τα μισοαρχινισμένα
κείμενα φορτώθηκαν στους ώμους μου και σώμα, συχώρα με που σε δηλητηριάζω με
κακοφορμισμένες προτάσεις. Λέξεις μου συχωράτε με που σας έθαψα πιο βαθιά, που
δεν σας άφησα να ανασάνετε κάτω από ξένα μάτια, αναρωτιέμαι που κρύβεται εκείνη
η σφαίρα που θα με διαπεράσει και πόσο αργεί.
Τα δάχτυλα μου έμειναν αμήχανα,
να χαϊδεύουν εραστές για να γεμίσουν τις ώρες τους, κάτι να καλμάρει την
φαγούρα. Κάθε μέρα γεννιέται μέσα μου και μια ιδέα που στραγγαλίζω μην πάει και
μου ζητήσει να την βάλω σε χαρτί, είπα πως γράφω και ξαφνικά έτρεξα να με βγάλω
ψεύτρα. Η ευτυχία μοιάζει με ένα σακί πεταλούδες και τα χέρια μου αδύναμα,
κρυστάλλινα ποτήρια σε σεισμό, αδυνατούν να την αγκαλιάσουν.
Τα βράδια κοιμάμαι
πάνω σε θάλασσες με προτάσεις που δεν κολύμπησα ποτέ, και κάθε πρωί στέκομαι
στην άκρη του κρεβατιού κι από κάτω η άβυσσος. Η πανσέληνος περνάει την
κουρτίνα και στον τοίχο μου εμφανίζονται οι ηρωίδες που δεν ονόμασα, πάντα
γυναίκες, πάντα δυνατές και γήινες, επιτυχημένες ή βαθιά φοβισμένες, σαν εμένα.
Προστέθηκαν κι εκείνες στα πολιτικά θέματα που τόσο ήθελα μα δεν τόλμησα να
αγγίξω, μην πάει και λερώσω τους αγώνες με συναισθηματισμούς και δακρύβρεχτα
λόγια. Και ας με φούρκιζε τούτος ο κόσμος έτσι πως είναι φτιαγμένος, ντράπηκα
να τον εξιστορήσω μήπως και τον εξωραΐσω, μήπως προσβάλω βαθιά όλους εκείνους
που συνθλίβει.
Τώρα πια το πληκτρολόγιο έμεινε απλά για να περνάει κωδικούς και
να γράφει επίσημα e-mail,μου ‘ρχετε να στο
σπάσω έτσι άχρηστο που είναι. Ούτε καν μεταφράζει, μόνο γράφει κάτι σάπια «ευχαριστούμε
για την συνεργασία» και κάτι γλοιώδη «αναμένουμε την απάντηση σας» και σώμα
συγνώμη που σε σκέβρωσα στην καρέκλα αντί να σου δείξω την γη. Μάτια συγνώμη
που σταματήσατε να διαβάζετε και μόνο κοιτάτε νοσταλγικά έξω από το παράθυρο τον ήλιο που λάμπει.
