Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

I put a spell on you.

Έχω μια μελανιά στο χέρι μου από την τελευταία φορά που σε είδα, την Nina Simone να τραγουδάει το I put a spell on you με την υπέροχη, βαθιά νέγρικη φωνή της και εκείνο το τελεσίδικο because you're mine μου θυμίζει τον τρόπο που σε κοιτούσα. Για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα της αιωνιότητας ήσουν δικός μου.Η αίσθηση της εξουσίας ήταν μεθυστική, πιο μεθυστική κι από τα ποτήρια με αλκοόλ που ρουφούσαμε χαμογελώντας όλο το βράδυ.

Είναι καλοκαίρι, η ζέστη μου δημιουργεί αυτή την γλυκιά αίσθηση της ραστώνης, η κουρτίνα χορεύει με το αεράκι στους ρυθμούς της τζαζ κι εγώ το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι εκείνη η μικρή, η τόση δα, μελανιά που έχω στο μπράτσο. Και χαμογελώ. Δεν με ρώτησε κανείς για αυτήν, δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, κι είναι έτσι πιο γλυκιά και πιο δικιά μου. Καμιά φορά την πιέζω λίγο με το δάχτυλο, ίσα να νιώσω τον πόνο, ίσα να ξαναθυμηθώ.

Ξαναβάζω το τραγούδι απ' την αρχή. Η εισαγωγή του σου δημιουργεί την ανάγκη να υποτάξεις ή να υποταχθείς. Η φαντασία οργιάζει μπροστά στις άπειρες εκδοχές των δύο πιθανοτήτων κι εγώ ξεφυσώ τον καπνό και παρατηρώ αν τα σχήματα του σου μοιάζουν. Μου φαίνομαι αστεία,αλλά ταυτόχρονα νιώθω ζωντανή, οπότε αφήνομαι στην ονειροπόληση μου δίχως να με λογοκρίνω.



Μια μέρα θα στο βάλω να το ακούσεις. Εγώ. Και θα φροντίσω να χαραχτεί για πάντα στην μνήμη σου, με τον τρόπο που εγώ το νιώθω. Μια μέρα. Τώρα νιώθω μια γλυκιά μελαγχολία για ό,τι δεν ζήσαμε και χαϊδεύω απαλά την μελάνια στο χέρι μου από το δικό σου.
Ποτέ πριν ο πόνος δεν υπήρξε τόσο εθιστικός.