Θυμάσαι που λέγαμε να πάρουμε ένα αυτοκίνητο, κι όποτε μας την βαράει να το γεμίζαμε βενζίνη και να φεύγαμε; Τσίτα οι μουσικές κι όλα καλά.
Σήμερα βρέχει. Βρέχει ασταμάτητα από το απόγευμα, κι η Ειδομένη είναι τόσο κοντά, κι αν είχαμε εκείνο το αυτοκινητάκι θα το γεμίζαμε βρεγμένους ανθρώπους και χαμόγελα.
Θα περνούσα να σε πάρω, θα με έλεγες τρελή αλλά μέσα σου θα φούσκωνε μια τόση δα περηφάνια που είμαι φίλη σου, γιατί το ξέρω, καμιά φορά σε εκπλήσσω ευχάριστα με κάτι τέτοια. Το βλέπω σπάνια στα μάτια σου.
Η Ειδομένη τώρα πρέπει να είναι τώρα ένας απέραντος βαλτότοπος κι εγώ σκύβω το κεφάλι, προφυλαγμένη μέσα στο σπίτι μου, που δεν έκανα τίποτα για να βοηθήσω.
Και δεν φτάει το αμάξι, ούτε κι εσύ που δεν είσαι εδώ, φταίω εγώ.
Σήμερα βρέχει. Βρέχει ασταμάτητα από το απόγευμα, κι η Ειδομένη είναι τόσο κοντά, κι αν είχαμε εκείνο το αυτοκινητάκι θα το γεμίζαμε βρεγμένους ανθρώπους και χαμόγελα.
Θα περνούσα να σε πάρω, θα με έλεγες τρελή αλλά μέσα σου θα φούσκωνε μια τόση δα περηφάνια που είμαι φίλη σου, γιατί το ξέρω, καμιά φορά σε εκπλήσσω ευχάριστα με κάτι τέτοια. Το βλέπω σπάνια στα μάτια σου.
Η Ειδομένη τώρα πρέπει να είναι τώρα ένας απέραντος βαλτότοπος κι εγώ σκύβω το κεφάλι, προφυλαγμένη μέσα στο σπίτι μου, που δεν έκανα τίποτα για να βοηθήσω.
Και δεν φτάει το αμάξι, ούτε κι εσύ που δεν είσαι εδώ, φταίω εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου