Έχω τόσα μέσα μου και μια ανυπέρβλητη ανάγκη να γράψω. Μα οι λέξεις μου με εγκατέλειψαν, με άφησαν μόνη να αντιμετωπίσω το χάος.
Το κεφάλι μου γυρίζει από τις σκέψεις, ή μάλλον φταίει το κρασί. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.
Νιωθω σαν ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Θα θελα να μπορούσα να τα πω όλα με έναν μονόλογο, σπαρακτικό και μετρημένο. Κατάγομαι από μια γενειά απίστων, η μοίρα μου όρισε να ακολουθήσω την πατρoγονική αμαρτία που τόσο σιχαίνομαι. Προδοσίες, πάθη, λάθος αποφάσεις, παιχνίδια της τύχης, μια μάχη. Μόνο που δεν μάχεται αδερφός τον αδεφό, η κόρη τους νόμους και η κατάληξη δεν θα ναι ο Άδης μήτε η λύση του δράματος και η κάθαρση. Η κατάληξη θα είναι πεζή, όπως όλες οι ζωές όσων δεν κατάγονται από γενιά βασιλική, μήτε έχουν στην πλάτη τους το βάρος όλου του κόσμου ή μιας πόλης έστω.
Ο τόπος της μάχης είναι το σώμα μου, εκείνο που πληγώνω κι απαρνιέμαι και πληγώνω, με κάθε ευκαιρία. Και οι αντίπαλοι είμαστε εγώ και το μυαλό μου, οι επιθυμίες που κυβερνούν την λογική, η λογική που καταπνίγει τις επιθυμίες.
Ξέρω ποιο είναι το σωστό. Πάντα ξέρω ποιο είναι το σωστό. Κι όμως το μυαλό με παίρνει από το χέρι σαν παιδί για να με οδηγήσει εκεί όπου υπάρχει πόνος και χαμός. Μου δίνει στον δρόμο καραμέλες, για να ξεγελάσει τις συμφορές. Κι εγώ, σαν παιδί, πιστά ακολουθώ την έξη μου μέχρι την καταστοφή.
Θα ήταν τόσο βολικό και σωτήριο να φταίει η μοίρα ή οι Θεοί. Να είμαι έρμαιο των αποφάσεων άλλων, να μην κρατούσα εγώ το σπαθί που σκότωσε.Να φταίει το κρασί, κι όχι η απόφαση μου να τα διαλύσω όλα μέσα σε δυο λεπτά. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.
Η πίεση που μου ασκείται είναι αντιστρόφως ανάλογη με την λογική μου.
Το κεφάλι μου γυρίζει από τις σκέψεις, ή μάλλον φταίει το κρασί. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.
Νιωθω σαν ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Θα θελα να μπορούσα να τα πω όλα με έναν μονόλογο, σπαρακτικό και μετρημένο. Κατάγομαι από μια γενειά απίστων, η μοίρα μου όρισε να ακολουθήσω την πατρoγονική αμαρτία που τόσο σιχαίνομαι. Προδοσίες, πάθη, λάθος αποφάσεις, παιχνίδια της τύχης, μια μάχη. Μόνο που δεν μάχεται αδερφός τον αδεφό, η κόρη τους νόμους και η κατάληξη δεν θα ναι ο Άδης μήτε η λύση του δράματος και η κάθαρση. Η κατάληξη θα είναι πεζή, όπως όλες οι ζωές όσων δεν κατάγονται από γενιά βασιλική, μήτε έχουν στην πλάτη τους το βάρος όλου του κόσμου ή μιας πόλης έστω.
Ξέρω ποιο είναι το σωστό. Πάντα ξέρω ποιο είναι το σωστό. Κι όμως το μυαλό με παίρνει από το χέρι σαν παιδί για να με οδηγήσει εκεί όπου υπάρχει πόνος και χαμός. Μου δίνει στον δρόμο καραμέλες, για να ξεγελάσει τις συμφορές. Κι εγώ, σαν παιδί, πιστά ακολουθώ την έξη μου μέχρι την καταστοφή.
Θα ήταν τόσο βολικό και σωτήριο να φταίει η μοίρα ή οι Θεοί. Να είμαι έρμαιο των αποφάσεων άλλων, να μην κρατούσα εγώ το σπαθί που σκότωσε.Να φταίει το κρασί, κι όχι η απόφαση μου να τα διαλύσω όλα μέσα σε δυο λεπτά. Μα τι λέω, ποτέ δεν φταίει το κρασί.
Η πίεση που μου ασκείται είναι αντιστρόφως ανάλογη με την λογική μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου