Τόσο καιρό το απέφευγα. Είχα σχεδόν χρόνο ν' ακούσω αυτό το τραγούδι. Το τραγούδι μας δηλαδή.Εκείνο που χορεύαμε κάτι βράδια στο παλιό μου σπίτι, σ' εκείνο το μικρό σπιτάκι που στα 30 του τετραγωνικά μέτρα στέγασε τόση ευτυχία, που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε.
Σήμερα εισέβαλε ξαφνικά στα αυτιά μου.Από το πουθενά. Και δεν έσπασα σε μικρά κομματάκια.Ανάσανα βαθιά, άναψα ένα τσιγάρο, χαμογέλασα και σκέφτηκα πως εμείς οι δύο τα καταφέραμε.
Φωτίσαμε ουρανούς και στερεώματα ολόκληρα με την λάμψη μας. Αψηφίσαμε κάθε συμβουλή και κάθε κίνδυνο και κάθε λογική. Δεθήκαμε με χιλιάδες μικρά αόρατα νήματα και κουβαλήσαμε ο ένας την καρδιά του άλλου μέσα στην καρδιά του.
Είχαμε για χρόνια και οι δύο ένα τόσο δα μικρό ρουμπινάκι, κατακόκκινο, στην χούφτα μας και το πήραμε μαζί μας στα πέρατα του κόσμου. Και δεν έχασε την λάμψη του.Το προστατέψαμε από θύελλες και κακοτοπιές, το γυαλίσαμε όταν θάμπωσε, του δείξαμε έναν άλλο τρόπο να υπάρχει.
Ποτέ δεν θα στο ζητήσω πίσω. Είναι δικό σου και το αξίζεις όσο κανένας άλλος.Και κάθε φορά που σε συναντώ φουσκώνω από περηφάνια που μπορώ να πω πως με αγάπησες.
Μεγαλώσαμε μαζί, κι αντέξαμε. Κόντρα σε κάθε πιθανότητα, εμείς τα καταφέραμε.Τι ρε χαζό, επειδή χωρίσαμε; Ποιος άλλος ρε μωρό μου μπορεί να χωρίσει όπως εμείς; Ποιος άλλος μπορεί να χωρίσει με τόση αγάπη; Τα καταφέραμε σου λέω!
Θα είσαι πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου, θα σε φέρω πάνω μου ως παράσημο. Κι εύχομαι κάθε φορά που ακούς το Shine να χαμογελάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου