Μέσα μου ζει ένας θυμός πιο μεγάλος και από εμένα την ίδια. Καίει στο πέρασμα του ο,τι βρει και τρέφεται από κραυγές πνιγμένες σε μαξιλάρια.
Θα 'θελα να μαι συγγραφεύς, παστρικά κι ωραία να χωράω σε λέξεις εκείνα που με τρώνε, κι ύστερα να τα εκθέτω στα μάτια των πολλών με όνομα κι επώνυμο, να τα ξεσκίσουν.Μα το μόνο που έχω είναι κάτι μισοτελειωμένα προσχέδια κι ένα τετραδιάκι με λέξεις που τρέμω μην το δει ανθρώπου μάτι.
Γράφω όταν δεν μπορώ να μιλήσω, όταν οι σκέψεις μου μπλέκονται κι ένας χείμαρρος προτάσεων με καταλαμβάνει και κάπου πρέπει να ξεσπάσω για να μην τρελαθώ. Φορές φορές αναρωτιέμαι πόσο κοντά έφτασα στην τρέλα, πόσες φορές αμφιταλαντεύτηκα πάνω από την άβυσσο κι εκπλήσσομαι που τα κατάφερα να βγω λογική.
Μου παν πως άρχισα να μεγαλώνω, να ωριμάζω, να ρίχνω τις άμυνες και να αντιστρέφω τα σχήματα.Μα είναι ακόμα αρχή, λέει.Θα πάω καλύτερα. Φορές φορές το πιστεύω. Άλλες πάλι φιμώνω το μυαλό μου μην πάει και τους διαψεύσει. Κι εκπλήσσομαι που πια το μπορώ κι αυτό.
Ο Μπουκόφσκι έλεγε πως αν δεν σου καίει τα σωθικά, αν δεν σε οδηγεί στην μανία, αν δεν ξεκινά από τις πιο μύχιες μεριές τις ψυχής σου, να μην γράφεις. Εντάξει ο Μπουκόφσκι δεν θα έλεγε ποτέ "μύχιες" και το ξέρω. Ο Μπουκόφσκι θα γελούσε μαζί μου. Φορές φορές το κάνω κι εγώ. Κι εκπλήσσομαι που η εφηβεία ξεκινά να φθίνει μέσα μου.
Δεν μπορώ να τελειώσω τούτο το κείμενο.Ο χείμαρρος δεν ήρθε.Τα λόγια που είπα με έσωσαν.Τα φιλιά που έδωσα σε εκείνον που περιφρονώ, επίσης.Φορές φορές δεν με καταλαβαίνω.Κι εκπλήσσομαι που ξεκίνησα να γράφω απόψε.
Θα 'θελα να μαι συγγραφεύς, παστρικά κι ωραία να χωράω σε λέξεις εκείνα που με τρώνε, κι ύστερα να τα εκθέτω στα μάτια των πολλών με όνομα κι επώνυμο, να τα ξεσκίσουν.Μα το μόνο που έχω είναι κάτι μισοτελειωμένα προσχέδια κι ένα τετραδιάκι με λέξεις που τρέμω μην το δει ανθρώπου μάτι.
Γράφω όταν δεν μπορώ να μιλήσω, όταν οι σκέψεις μου μπλέκονται κι ένας χείμαρρος προτάσεων με καταλαμβάνει και κάπου πρέπει να ξεσπάσω για να μην τρελαθώ. Φορές φορές αναρωτιέμαι πόσο κοντά έφτασα στην τρέλα, πόσες φορές αμφιταλαντεύτηκα πάνω από την άβυσσο κι εκπλήσσομαι που τα κατάφερα να βγω λογική.
Μου παν πως άρχισα να μεγαλώνω, να ωριμάζω, να ρίχνω τις άμυνες και να αντιστρέφω τα σχήματα.Μα είναι ακόμα αρχή, λέει.Θα πάω καλύτερα. Φορές φορές το πιστεύω. Άλλες πάλι φιμώνω το μυαλό μου μην πάει και τους διαψεύσει. Κι εκπλήσσομαι που πια το μπορώ κι αυτό.
Ο Μπουκόφσκι έλεγε πως αν δεν σου καίει τα σωθικά, αν δεν σε οδηγεί στην μανία, αν δεν ξεκινά από τις πιο μύχιες μεριές τις ψυχής σου, να μην γράφεις. Εντάξει ο Μπουκόφσκι δεν θα έλεγε ποτέ "μύχιες" και το ξέρω. Ο Μπουκόφσκι θα γελούσε μαζί μου. Φορές φορές το κάνω κι εγώ. Κι εκπλήσσομαι που η εφηβεία ξεκινά να φθίνει μέσα μου.
Δεν μπορώ να τελειώσω τούτο το κείμενο.Ο χείμαρρος δεν ήρθε.Τα λόγια που είπα με έσωσαν.Τα φιλιά που έδωσα σε εκείνον που περιφρονώ, επίσης.Φορές φορές δεν με καταλαβαίνω.Κι εκπλήσσομαι που ξεκίνησα να γράφω απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου