Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Μικρό μου πόνυ,ο κόσμος τελειώνει.

Σήμερα στον φούρνο ήταν μια γιαγιά,ούτε καλοντυμένη ούτε κακοντυμένη,ίσως με λίγο πιο βαριά ρούχα απ' ό,τι η εποχή απαιτεί.

Ζήτησε ψωμί και δύο παστάκια.

Τα κοιτούσε σαν μικρό παιδί,κι αφού μέτρησε και ξαναμέτρησε τα ψιλά της πήρε την μεγάλη απόφαση.Τα ζήτησε,και μάλιστα απέσπασε την διαβεβαίωση της πωλήτριας πως ήταν φρέσκα.

Το πρόσωπο της όταν τα κοιτούσε μου στοίχειωσε την μέρα.Εκείνα τα  ροζιασμένα χέρια που μέτρησαν τρεις φορές τα κέρματα για να ζητήσει τα δύο γαμημένα παστάκια θέλω να τα τυλίξω στον λαιμό τους και να τα βοηθήσω να τους πνίξουν  όπως έπνιξαν την αξιοπρέπεια.

Όχι γαμημένε πανίβλακα.Δεν εκβιάζω συναισθηματισμούς.Δεν λαϊκίζω, δεν περιμένω να σπάσει κανείς σε μικρά κομμάτια όπως έπαθα εγώ.
Το γράφω για να θυμάμαι.Να μην ξεχάσω ποτέ και σ εκείνη την γιαγιά να υποσχεθώ πως δεν ξέρω πως,δεν ξέρω πότε, μα θα βρω την δύναμη να μην τα παρατήσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου