Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Γιατί δεν χορεύεις ρε;

Έχω τον The Boy να μου ουρλιάζει στο αυτί σ' εκκωφαντική ένταση να κόψω το χέρι,περπατώ τόσο γρήγορα ώστε μου λιγοστεύει η ανάσα,είναι ξημέρωμα κι είμαι στους δρόμους της πόλης μόνη.
Φοβάμαι.Κάθε μέρα γονατίζω λίγο πιο πολύ.Το ιλουστρασιόν μου μέλλον μου σκάσε στα χέρια σαν αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός και μ άφησε χωρίς όνειρα.Ξέρεις τί είναι αυτό για μένα;
Η ανάσα λιγοστεύει όλο και πιο πολύ.Βγαίνω παραλία.Πονάνε τα πόδια μου,τα κόκαλα μου το μυαλό μου.Θα με πουν τρελή που τρέχω έτσι άσκοπα τέτοια ώρα..κι ο κίνδυνος;
Σάμπως είναι μεγαλύτερος απ τον ψυχολογικό μου αφανισμό;
Δεν ξέρω,δεν ξέρω, ΔΕΝ ΞΕΡΩ.
Ένα στυλό ρε παιδιά κι ένα χαρτί να βάλω τ ασυμμάζευτα σε κουτάκια κι έτσι παστρικά κι ωραία να τα βάλω στην άκρη να μην πλακώνουν.Κανείς;Ας είναι.Πακέτο από τσιγάρα,στον πάτο της τσάντας στυλό,μικρή στάση κάτω από μια λάμπα.Μεσήλικας κραδαίνει τον φαλλό του και μου ρχετε να του τον ξεριζώσω και να τον πετάξω στα σκυλιά που μου χαλάει την γαλήνη.Όχι σήμερα,όχι τώρα.Τώρα πρέπει να μαι μόνη,δεν μπορώ να σ' αντιμετωπίσω.Τρέχω να βγω σε ασφαλές έδαφος κι αναρωτιέμαι για την μοναξιά του επιδειξία,καθώς και για το πόσο τρομοκρατήθηκα στην θέα ενός άγνωστου φαλλού.Τί θα λεγε ο Φρόιντ για κάτι τέτοιο;Δεν μπορεί κάτι θα έχει πει και γι αυτό.
Το αίμα βαράει δυνατά στα μηνίγγια μου,παλεύω να σκεφτώ,παλεύω ν ακούσω έστω τις σκέψεις μου,να ψάξω αν υπάρχουν.Είχα ένα όνειρο,όχι μεγαλοπρεπές,μικροαστούλικο,μα μ' έκανε να νιώθω καλά.
Τώρα το μόνο που έχω είναι ένα κενό που δεν μπορώ να γεμίσω ούτε με ξύδια,ούτε με τσιγάρα,ούτε με χαμόγελα.Και τον The Boy να μου ουρλιάζει στο αυτί να κόψω το χέρι.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου