Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Έτσι γλυκά, όπως ξυπνούν οι εραστές.

Το νέο της ανακοινώθηκε ανάμεσα σε γέλια και χαχανητά, δικαιολογημένα, καθώς η ομιλούσα δεν γνώριζε τί σήμαινε τούτη η τελεσίδικη δήλωση για την Βίκυ. "Ερωτεύτηκε!".Πάλι καλά που είχε εκείνη την φαρυγγίτιδα και δεν περίμενε κανείς από εκείνη κάποια αντίδραση πέρα από ένα μουγκρητό.

Ένιωσε μια μικρή ζαλάδα κι έκατσε, καταραμένη φαρυγγίτιδα, ούτε ένα τσιγάρο τώρα που το χρειάζεται. Το τηλεφώνημα στον ίδιο τόνο περιέγραφε την τραγελαφική συνθήκη στην οποία περιήλθε ο κοινός φίλος, που δεν ήταν και τόσο φίλος, και που δεν τον ερωτεύτηκε ποτέ ακριβώς, αλλά να κάτι υπήρχε. Και καθώς η ιστορία , σαν ραδιοφωνικό ρομάντζο, ταξίδευε από την μία άκρη της πόλης για να φτάσει στα αυτιά της, μέσα της φούντωνε μια άρρωστη ερώτηση, που δεν επέτρεπε ποτέ να κάνει στον εαυτό της, καθώς φανέρωνε το πόσο βαθιά ανασφαλής και μετέωρη ήταν:"Γιατί όχι εμένα;"

Η Βίκυ, λοιπόν, μεσοαστή κοπέλα με ενδιαφέροντα και φίλους και κοινωνική ζωή, δυναμική και ανεξάρτητη, άφησε μια σχέση πολλών ετών για να επαναπροσδιοριστεί καθώς ένιωθε πως πια δεν την καλύπτει.Έχοντας βαρεθεί τις καταπιεσμένες επιθυμίες να καίνε το μυαλό και τα λαγόνια της τα βράδια, έδωσε μία και πέταξε τα χαρτιά που της είχαν μοιραστεί στους πέντε ανέμους, γιατί η ζωή φεύγει πολύ γρήγορα και δεν αξίζει για την βολή να είσαι μέτριος και δυστυχισμένος.

Και μετά, υπήρξε πολύ μα πολύ δυστυχισμένη, γιατί "θέλει κότσια η ελευθερία κοριτσάκι". Κι ύστερα από την μικρή παρένθεση του φίλου που δεν ήταν ακριβώς φίλος, και τώρα ήταν ερωτευμένος σφόδρα με μιαν άλλη, η Βίκυ βρέθηκε αντιμέτωπη με το γεγονός πως δεν ήταν και τόσο αδύναμη όσο νόμιζε.

Δεν μπορούσε να καπνίσει και δεν την ένοιαζε ακριβώς, δεν είχε τον έρωτα κανενός και δεν πείραζε, γιατί η ζωή είναι στους δρόμους, κι είναι υπέροχο πόσο απρόβλεπτα μπορούν να εξελιχθούν όλα. Κι όλη αυτή η αισιοδοξία την πλημμύρισε για πρώτη φορά στην ζωή της. Γιατί η Βίκυ πέρα από ένα περίεργο κράμα ανασφάλειας και δυναμικότητας, ήταν περίεργη, και χαμογελαστή, κι ήθελε συνέχεια να μαθαίνει κι είχε πληγές όμοιες με κρατήρες, κι είχε φίλους που την αγαπούσαν, και μπορούσε να γελά με τα στραβά που της συνέβαιναν, αφού πρώτα τα μελοδραματοποιούσε μέχρι αηδίας.

Η Βίκυ για πρώτη φορά αντιλήφθηκε την βαθιά ανθρώπινη και κοινότυπη φύση της. Μια σκέψη που κάποια χρόνια πριν θα την γέμιζε υπαρξιακό τρόμο, τώρα την έκανε να χαμογελά πλατιά και να δείχνει μια μισότρελη εμπιστοσύνη στην ζωή, και στην ίδια. Να αυτό το τελευταίο ήταν που την έκανε να χαμογελά. Για πρώτη φορά, εμπιστευόταν την ίδια. "Θα τα καταφέρουμε" σκεφτόταν "γιατί η ζωή είναι για τους ανθρώπους". Και τούτη η χαζοχαρούμενη και ξένη αίσθηση έκανε το πίσω μέρος του μυαλού της, που ήξερε πόσο άσχημα και τραγικά μπορούν να πάνε όλα, να τρελαίνεται και να ουρλιάζει μανιασμένο.

Για να το κάνει να σωπάσει, για να διαφυλάξει λίγο ακόμα τούτη την πρωτόγνωρη αίσθηση, έβαλε το πιο γλυκό και αισιόδοξο τραγούδι που ήξερε να παίζει σαν χαλί στα εξ' ανάγκης ψιθυριστά λόγια της. Κάτι μέσα της την έκανε να πιστεύει, πως, διάολε, δεν μπορεί, θα το ζήσει ξανά.

"... και το πρωί ξυπνήσαμε απ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές"

Αυτό τραγουδούσε ο Αγγελάκας όταν η Βίκυ ξεκίνησε σιωπηλά να δακρύζει.Για το πολύ και το λίγο της, για τους ανθρώπους και για τα μικρά ψέμματα που άκουσε αυτόν τον καιρό.Κάτι μέσα της όμως την διαβεβαίωνε πως δεν πειράζει.

Όταν έκλεισε το τηλέφωνο, στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και με μάτια βουρκωμένα παρατήρησε για πρώτη φορά τον εαυτό της. Ολόκληρο. Του χαμογέλασε, του έκλεισε το μάτι, πήρε τα κλειδιά της και βγήκε να κυνηγήσει την ζωή.

Υ.Γ. Για τον Α.Μ. που κάποτε όταν διάβασε τούτες τις χαζομάρες μου 'πε πως θέλει να διαβάσει ένα μικρό διήγημα από μένα, και που σήμερα μου 'γραψε τόσο επιτακτικά από κάτι χιλιόμετρα μακρυά "Γράψε!" που δεν μπορούσα να αντισταθώ. Χαμογελάστε, μπορεί και να επιζήσουμε! :)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου