Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Και τώρα είσαι εδώ.

Οι μέρες μου πέρασαν κάπως.Κάπως θλιμμένα ,κάπως μεθυσμένα,κάπως ξενερωμένα,γενικά κάπως..
Και τώρα γύρισες κι είσαι εδώ κι οι αναμονές τελείωσαν κι όμως τίποτα δεν πάει καλά.Δεν πάει ακριβώς λάθος αλλά ούτε και σωστά.

Και μου λες πως βιάζομαι και πως τρέχω και πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός κι ότι όλα θα φτιάξουν γιατί υπάρχει αγάπη μα εγώ..εγώ ακούω Τρύπες και δεν ξέρω αν πιστεύω στην αγάπη που όλα τ' αντέχει κι αγχώνομαι τόσο που μπλοκάρω και φοβάμαι μήπως το εγώ που τόσο προσάθησα να είναι εμείς ξεμείνει μόνο,χωρίς εσένα.

Και δεν ξέρω αν είναι η απώλεια ή η μοναξιά που με τρομάζει μα ξέρω πως με κάνεις να γελάω και πως ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες μου και πως μαζί σου δεν χρειάζεται να το παίζω κάτι.Και τις νύχτες ανάμεσα στο πολύβουο ροχλητό σου,που ενίοτε με ξυπνάει,γυρνάς και μ αγγαλιάζεις,με χαιδεύεις και ψιθυρίζεις "σ αγαπώ" χωρίς να μπορείς να το αρθρώσεις απ τα βάθη του ύπνου σου και εγώ ξέρω,ξέρω τί προσπαθείς να πεις και κουλουριάζουμαι λίγο πιο κοντά σου.Λίγο πιο κοντά..

Κι είναι αρκετό για τώρα μιας κι εγώ δεν κάνω ποτέ σχέδια για το μέλλον.Γιατί απο παλιά κουβαλάω μέσα μου ένα νεκροταφείο ονείρων  που προσπαθώ ν αποβάλλω.

Γι' αυτό δεν έχω σιγουριές να σου δώσω.Μόνο μια δόση απαισιόδοξης αισιοδοξίας και λίγη τρέλλα να διώχνει την μιζέρια κ την γκρίνια.Και μια ζεστή αγκαλιά να σε περιμένει για να ξεπλύνει από πάνω σου την κούραση και την ασχήμια του έξω κόσμου.

Εκείνου που μας γέμισε πληγές και μας το 'κανε τόσο γαμημένα δύσκολο ν' αγαπάμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου