Έψαξα πολύ να βρω τίτλο για την συγκεκριμένη ανάρτηση.Ήθελα να ξέρεις πως είναι για σένα και μόνο για σένα τούτες οι παράλογες αράδες μα μετά σκέφτηκα πως μόνο εσύ με διαβάζεις καθημερινά άρα θα το καταλάβεις.Μπήκα στα μειλ μας(σαν να το έχουμε παραμελήσει;) κι ειδα πως το πρώτο τραγούδι ήταν συνειμένο κ δεν μπορώ να το κατεβάσω γιατί δεν είμαι στο δικό μου πισί οπότε..οπότε βρήκα για τίτλο ένα στίχο από τραγούδι (όπως σε όλες μου τις αναρτήσεις) που να θυμίζει κάτι από εμάς.
Η πολή μου σε περιένει να ξαναπερπατήσουμε μαζί κι ετούτος ο Δεκέμβρης θα έχει χρώμα από εμάς!Σήμερα η μέρα ήταν μουντή μ' ένα περίεργο γκρίζο χρώμα στον ουρανό που σε έσπρωχνε να γυρίσεις σπίτι ή να χωθείς κάπου για μια κούπα ζεστό καφέ.Και κάπου εκεί μου ήρθες στον νου.Εσύ και πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν η πόλη μου ήταν η πόλη σου κι αν οι πανελλήνιες δεν σε έιχαν στείλει τόσα χιλιόμετρα μαρκυά.
Μην με παρεξηγείς,μ' αρέσει η ζωή μου εδώ και σε γενικές γραμμές δεν θα 'θελα ν' αλλάξει ριζικά,εκτός ίσως από την προσθήκη σου στην καθημερινότητα μου.Ώρες ώρες σκέφτομαι πως ο μόνος(μη οικογενειακός) λόγος που αξίζει να γυρίσω πίσω στην σάπια πόλη απ' όπου καταγόμαστε έιναι για να σε δω λιγάκι και να μιλήσουμε χωίς ειρμό για τα πάντα.Γρήγορα,χωρίς συνοχή,περιεκτικά κι αλλοπρόσαλα όπως πάντα.Κι αν ήσουν εδώ θα μπορύσα να σου μιλάω έτσι κάθε μέρα,χωρίς σταματημό μέχρι να βαρεθείς να μ'ακούς.Μα δεν είσαι κι ούτε εγώ είμαι εκεί να στραβοπατήσουμε μαζί μεθυσμένες σε κάποιο σοκάκι της φοιτητικής μας ζωής.
Ξέρω πως ποτέ δεν είχαμε ανάγκη τα τυπικά για να βρεθούμε μα τώρα ήθελα απλά να σου πω πως να ρε...μου έλειψες!Και πως ανυπομονώ να έρθεις.Και πως αν μπορώ να αντικρίζω το μέλλον με λιγο λιγότερο φόβο είναι πως έχω στην ζωή μου ανθρώπους σαν εσένα.
Γιατί καταλαβαίνεις την εφηβική μου ανάγκη να γράφω γράμματα χωρίς παραλήπτες,να καπνίζω και να πίνω σαν να μην μέθυσα ποτέ,να περπατώ γρήγορα στους δρόμους με πολύ κόσμο και πως όταν κάτι πονάει δεν είναι ανάγκη να συζητηθεί,απλά να αναφερθεί μέχρι να μην πονάει τόσο πια.
(Για 'σένα Ρ.)
Η πολή μου σε περιένει να ξαναπερπατήσουμε μαζί κι ετούτος ο Δεκέμβρης θα έχει χρώμα από εμάς!Σήμερα η μέρα ήταν μουντή μ' ένα περίεργο γκρίζο χρώμα στον ουρανό που σε έσπρωχνε να γυρίσεις σπίτι ή να χωθείς κάπου για μια κούπα ζεστό καφέ.Και κάπου εκεί μου ήρθες στον νου.Εσύ και πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν η πόλη μου ήταν η πόλη σου κι αν οι πανελλήνιες δεν σε έιχαν στείλει τόσα χιλιόμετρα μαρκυά.
Μην με παρεξηγείς,μ' αρέσει η ζωή μου εδώ και σε γενικές γραμμές δεν θα 'θελα ν' αλλάξει ριζικά,εκτός ίσως από την προσθήκη σου στην καθημερινότητα μου.Ώρες ώρες σκέφτομαι πως ο μόνος(μη οικογενειακός) λόγος που αξίζει να γυρίσω πίσω στην σάπια πόλη απ' όπου καταγόμαστε έιναι για να σε δω λιγάκι και να μιλήσουμε χωίς ειρμό για τα πάντα.Γρήγορα,χωρίς συνοχή,περιεκτικά κι αλλοπρόσαλα όπως πάντα.Κι αν ήσουν εδώ θα μπορύσα να σου μιλάω έτσι κάθε μέρα,χωρίς σταματημό μέχρι να βαρεθείς να μ'ακούς.Μα δεν είσαι κι ούτε εγώ είμαι εκεί να στραβοπατήσουμε μαζί μεθυσμένες σε κάποιο σοκάκι της φοιτητικής μας ζωής.
Ξέρω πως ποτέ δεν είχαμε ανάγκη τα τυπικά για να βρεθούμε μα τώρα ήθελα απλά να σου πω πως να ρε...μου έλειψες!Και πως ανυπομονώ να έρθεις.Και πως αν μπορώ να αντικρίζω το μέλλον με λιγο λιγότερο φόβο είναι πως έχω στην ζωή μου ανθρώπους σαν εσένα.
Γιατί καταλαβαίνεις την εφηβική μου ανάγκη να γράφω γράμματα χωρίς παραλήπτες,να καπνίζω και να πίνω σαν να μην μέθυσα ποτέ,να περπατώ γρήγορα στους δρόμους με πολύ κόσμο και πως όταν κάτι πονάει δεν είναι ανάγκη να συζητηθεί,απλά να αναφερθεί μέχρι να μην πονάει τόσο πια.
(Για 'σένα Ρ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου