Κι είναι και μερικά τραγούδια που σου μένουν σαν ρετσινιά,μερικούς στίχους που τους κουβαλάς σαν πληγές.Είναι εκείνα,στα οποία γυρίζεις κάθε τόσο για να χωθείς στην ζεστή μελωδία τους και να την αφήσεις να κάνει την δουλειά της μέσα σου,όπως μόνο εκείνη ξέρει.
Ένας μεγάλος μου έρωτας που δεν πάει πολύ πίσω,μόλλις 2 χρόνια,είναι το Salt των Madrugada.
Δεν θυμάμαι τί πρόσεξα πρώτα σ αυτό το τραγούδι,ποιός στίχος του με χτύπησε πιο δυνατά.Μάλλον ήταν εκείνο το τελεσίδικο "we'll never have it all".Κάθε φορά μπαίνει μέσα μου και ξυπνάει τα καλά κοιμησμένα απαισιόδοξα ξυπνητήρια μου.Κι είναι συνεδεμένο και με εκείνον κατά ένα τρόπο.Όχι δεν θα βάλω κεφαλαίο.Δεν είμαι τέτοιος τύπος...Ξέρω πως τώρα είναι εκείνος ο "εκείνος" και πως μετά θα έρθει κάποιος άλλος και πάει λέγοντας.ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω.Δεν μπορεί να είναι όλο αυτό κάτι τόσο τρομακτικά μεγάλο και δυνατό.Δεν μπορεί...
Ναι λοιπόν,πρέπει να ήταν αυτός ο στίχος που τρύπωσε τόσο βίαια μέσα μου και με στροβίλισε τόσο δυνατά που ζαλίστηκα.Ύστερα εισέβαλαν κι οι υπόλοιποι στίχοι και με πλήγωναν τόσο ηδονικά που δεν μπορούσα παρά να μείνω εκεί και, μέσα στις αντιφάσεις μου,να μην θέλω να τελειώσει όλο αυτό.Ασκούσε μια δύναμη πάνω μου τόσο καταλυτική που δεν μπορούσα να μην το ξανακούσω.Ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να μάθω κάθε στίχο,μέχρι να μπορεί να τους ουρλιάξει κάθε κυτταρο μου.Μέχρι να εξαντλήσω κάθε περιθώριο υποσυνείδητης ερμηνείας και σύνδεσης με την ζωή μου.
Μέρες ενός μπερδεμένου Οκτώβρη,τσιγάρα και μια θλίψη να συνοδεύει τις πρώτες φορές που το έζησα.Γιατί όπως είπε κάπου,κάποιος,κάποτε ένα μεθυσμένο υπεραναλυτικό βράδυ "μερικά τραγούδια δεν τ' ακούς,τα ζεις!''
Γι' αυτό και σήμερα αυτό ακούω.Γιατί θα 'πρεπε να τελειώνω την εργασία μου για να περάσω το βράδυ μου μ' εκείνον.Γιατί σαν σήμερα,ένα χρόνο πριν,εκείνος κι εγώ γίναμε "εμείς" με τον πιο παράδοξο τρόπο.Αλλά όχι.Εγώ αραδιάζω γραμμές σε ένα ιντερνετικό ημερολόγιο κι εκείνος εξουθενομένος έχει παραδωθεί από ώρα στην αγκαλιά του Μορφέα.Άτιμο πράγμα η καθημερινότητα.
No life, no life without a fall
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall
And the love, the love we pray to keep
Has buried us so deep
And me singing this same sad song
How I fell into her arms
Her warm and loving arms
She said: You can never be free
You can never be like me
Now I'm a mad dog and I'll be
Now you honey on my tree
Whether sweet tomorrow
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow, yeah
We will never have it all
Tonight I'm screaming at the wall
Peel the paint of my window rail
Touch, material has no choice
Peel the paint off with my voice
Curse this city's deplex song
Now I'm sleeping on the floor
Honey I'm soaking wet and
Oh they're coming out, they're coming out, they're coming for me
As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky
And I'll always holler
In the mellow wallow
Oh there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Jesus
...
Heaven, heaven head of hell
You are treating me quite well
Washed me up upon a shore
Now I'm scratching down your door
All the words become my hands
Cold and broken on the floor
Peeling gooseflesh off your back
Pulling back your long black hair
Now this beauty is my queen
Skinny arms so very slow
A perfume neck and a blanket so small
Oh, what beauty, oh what bridge
I will sleep tomorrow
And in the mellow wallow
Oh, there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Oh, and I fall to be controlled
Lost and swept away
I will always wait it out
Won't you listen now
Let me sleep tomorrow inn
We'll never have it all
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall
And see, the rhythm is your hand
Speed the rhythm, speed the band
This is the bright amphetamine sky
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου