Κυριακή 12 Μαΐου 2013

J' y suis jamais allée.

Είναι που έφυγα τόσο μακρυά μάλλον.Κι αυτό το σαουντρακ της Αμελί πια,τί καταστροφή;

Το χόρεψα ένα βράδυ μαζί σου.Ήρθες κι έφυγες και τώρα είναι σειρά μου να έρθω για να σε δω να φεύγεις ξανά.Σαν να συνήθισα την ιδέα ή είναι που έφυγα τόσο μακρυά μάλλον.

Τούτη η πόλη ,που με φιλοξένησε το εξάμηνο που πέρασε,είναι γκρίζα και κρύα.Κι οι άνθρωποι ευγενικοί μα απόμακροι.Κι όλα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς κι όμως έγιναν έτσι και πήρα ένα κουτί αναμνήσεις να φέρω μαζί μου πίσω.Παράξενο,μέσα σ' αυτές κι εσύ.

Ήρθες να με βρεις κι ας ήμουν εγώ που υποσχέθηκα πως τα χιλιόμετρα δεν έχουν σημασία.Σαν να σε αγάπησα ξανά.Όχι εκείνο το εφηβικό κι απόλυτο.Κάτι πιο γήινο.
Διάβολε μεγαλώνω.



Ο γκρίζος ουρανός που δεν λέει να βγάλει ήλιο,μια γλώσσα που αγάπησα κι ένα ταξίδι  στην πόλη που ονειρευόμουν από παιδί σχεδόν.Δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Τίποτα δεν πήγε καλά σ' εκείνο το ταξίδι κι όμως όλα ήταν τόσο υπέροχα.Κι αν μένει κάτι πιο έντονα είναι οι στιγμές απελπισίας που ξέσπασα σε γέλια.Το 'ξερα από τότε πως θα γίνει μια υπέροχη ανάμνηση εκείνη η απελπισία.

Μοιάζει σαν να μην πήγα ποτέ.Σαν να μην ήμουν εγώ.Κι είναι κι η ταινία,που την ξαναείδα κι έκλαψα γιατί αναγνώριζα τα σημεία που περπάτησα.Μια μέρα των ημερών ίσως ξαναπάω,ίσως πάλι να ήταν η μόνη μου ευκαιρία.Μα το έκανα κι ας νομίζω ακόμα πως ήταν απλά ένα όνειρο.


Είχα ανάγκη να φύγω.Πνιγόμουν από την ζωή μου.Εδώ ανάσανα πιο καλά.Κι ας ήταν για τόσο λίγο,κι ας μην έχει σχεδόν ποτέ ήλιο.



Μα είναι νωρίς ακόμα γι' απολογισμούς.Δεν τελείωσε ακόμα.Μα να,τόσο καιρό δεν έγραψα ούτε μια λέξη γι' όλο αυτό και τώρα έρχονται όλα ανακατεμένα στον νου μου.
Ας είναι.Εδώ γεννήθηκε το παράλογο κι ας το αγκαλιάσω δίχως δισταγμούς.
Δέκα σειρές πιο μπερδεμένες από ποτέ.

Είναι που έφυγα τόσο μακρυά μάλλον.Είναι που τα πιο μεγάλα πράγματα αδυνατούν να πάρουν μορφή στις σκέψεις μου,κι αυτό παραήταν μεγάλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου