Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Kι αν ήμουν ο Πικάσο θα σε ζωγράφιζα

Και μάθαμε λοιπόν να ζούμε με το "αν".
Αν όλα φτιάξουν,αν ήμασταν αλλιώς,αν είχαμε όρεξη/λεφτά/παρέα.
Αν δεν έπρεπε να φύγω/ να φύγεις.
Στιβαγμένα όνειρα για το μέλλον.
Εμείς που θέλαμε την κάθε μέρα μας γιορτή τώρα ν' αφήνουμε λεπτά/ώρες/μέρες να χάνονται σ' ένα γενικό κι αόριστο "αν".

Κι είναι θλιβερό αλήθεια το τι μας έκανε ετούτη η εποχή.

Κι ύστερα απ το "αν" έχουμε κι εκείνο το κάλπικα αισιόδοξο "ότΑΝ".
Γιατί δεν αντέχουμε που οι μέρες μας δεν είναι γιορτή και γιατί η θλίψη μας ακρωτηρίασε και δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα μπροστα.Κι μένουμε στο ίδιο σημείο κι όλο αναποθέτουμε σ' ένα "όταν θα" τ' όνειρα και τις επιθυμίες και φτιάχνουμε πολύχρωμες ταινίες να ξεγελούμε και να γεμίζουμε το γκρίζο παρόν μας και να ξεγελιόμαστε πως "θα την αλλάξουμε την ζωή παρ'ολα αυτά Μαρία".

Συγνώμη Κατερίνα που σε πρόδωσα έτσι.Με πήρε η μπάλα του καιρού κι έπαψα να παλεύω.

2 σχόλια:

  1. Παψαμε να παλευουμε απο καιρο,για μενα κυριως μιλωντας.. και ολο βολευομαι και στριμωχνομαι στα αν και στα δε γινεται και στο αν εχουμε χρονο κ αν εχουμε λεφτα..Γι αυτο ερχονται οι σφαλιαρες για να μας ξυπναν..
    Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι αν τα καταφέρουν κι αυτές.Παράξενη εποχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή